ശകുനം

നേരമെത്രയായീയി
ന്നുറക്കമേയുള്ളൂ
പണിക്കു പോകണ്ടേ
കയർക്കുന്നു ശ്രീമതിയേറെ
നേരത്തേയുണർന്നവൾ

ഞാനോ
കണ്ണു തുറന്നപ്പോൾ
ചുമരിൽ മേൽമൂലയിൽ
രണ്ടു ചിലന്തികളിണ
ചേരുന്നതു ശകുനമാകുന്നു
ഒരു കുടക്കീഴിൽ
വിയർത്തു നടക്കവേ
കൈത്തണ്ടയിൽ
ചിത്രം വരച്ച
പാഴ് പ്രണയ നഖങ്ങൾ
കുത്തുവാക്കുകൾ
ചോര ചിന്തിയ
ശീത രാത്രികൾ
പിണക്കങ്ങൾ കറുപ്പിച്ച
പിറന്നാളുകൾ
ഓണങ്ങൾ പെരുന്നാളുകൾ
വൃഥാ ഒരുപുഞ്ചിരി
കെണ്ടേപോലും
ഓർത്തെടുക്കാത്ത
ദാമ്പത്യ വാർഷികങ്ങൾ
പിൻകഴുത്തിൽ
മുഖമാഴ്ത്തി
കുടിച്ചു വറ്റിച്ച
ചോരത്തടാകങ്ങൾ
പൊടുന്നനേ
ഒരു ചിലന്തി താഴെ വീഴുന്നിണ
ഗാഢമായ് ചുംബിച്ചിരിക്കാം
എത്ര കൊന്നിരിക്കുന്നു
നാം തമ്മിൽത്തമ്മിൽ
കിനാവുകളെ,
അഭിനിവേശങ്ങളുടെ
ഭ്രൂണങ്ങളെ..
ശരിയാണിണ ചേരലുകൾ
ദുരൂഹങ്ങളായ
ആത്മഹത്യകളാണ്
സാക്ഷിമൊഴിയില്ലാത്ത
കൊലപാതകങ്ങളാണ്
മരണമൊഴിയെടുക്കാത്ത
ദയാവധങ്ങളാണ്
നീയാരെന്നറിയാതെ
നിനക്കെന്തെന്നറിയാതെ
ഏകപക്ഷീയമായ്
പൊരുതി വീഴ്ത്തും
യുദ്ധചരിത്രങ്ങൾ