വേരുകൾ
ആകാശത്തിലുറപ്പിച്ച്
തലകീഴായി
പൂത്തു കായ്ച്
തൂങ്ങിക്കിടക്കുകയാണ്
എന്റെ വനം
മണ്ണിൽ നിന്ന്
രോമകൂപങ്ങൾ പോലെ
നേർത്ത സുഷിരങ്ങളിൽ
നിന്നും
കുതിച്ചു ചാടുന്നതാണെന്റെ
മഴ
കൂടിപ്പിണഞ്ഞു കിടക്കുന്ന
നമ്മുടെ ഭ്രാന്തിന്റെ
സീൽക്കാരമാണിടിയും
മിന്നലും
ശ്വാസങ്ങൾ മരങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ
തലയറഞ്ഞു പായുന്ന
പിശറൻ കാറ്റ്
വെറുതെ പറയുന്നതല്ല
മേഘങ്ങളിൽ താമസിക്കുന്ന
ഭൂഗർഭങ്ങളിലേക്ക്
വിരഹപ്പെടുന്ന
നിന്നോടെന്തിന് ഞാൻ
കേവലമൊരു നുണ കൊണ്ട്
വ്യഭിചരിക്കപ്പെടണം?
സത്യത്തിന്റെ
നനഞ്ഞ തൂവലുകൾ
എന്നെങ്കിലും വന്നേക്കാവുന്ന വെയിലിൽ
ഉണങ്ങിക്കിട്ടുംവരെയെങ്കിലും
അവനവനെത്തന്നെ
സ്നേഹത്തിന്റെ
ലോലമായ മൂർച്ച കൊണ്ട്
കശാപ്പുചെയ്ത്
നിവേദിക്കുന്ന
ജന്മമെന്ന മിച്ചഭൂമിയിൽ
മറ്റെന്തു വിശ്വസിക്കാനാണ്..?
No comments:
Post a Comment