എനിക്ക്
വിശന്നപ്പോള്
മൌനം
വിശന്നപ്പോള്
മൌനം
കൊണ്ട്
നീയെന്നെ
ഊട്ടി
എനിക്ക്
ദാഹിച്ചപ്പോള്
തിരസ്കാരം
കൊണ്ട്
ശമിപ്പിച്ചു
എനിക്ക്
തണുത്തപ്പോഴൊക്കെ
നിര്വികാരത
കൊണ്ട്
പുതപ്പിച്ചു
എനിക്ക്
ഉഷ്ണിചപ്പോളാകട്ടെ
വിരഹത്തീ കൊണ്ട്
ഉഴിഞ്ഞു
കണ്ണ് തുറന്നപ്പോളൊക്കെ
ഇരുട്ട് കൊണ്ട്
ഉറക്കി
സ്വപ്നം കാണിച്ചു
ഞാന്
ചിറകടിച്ചപ്പോഴൊക്കെ
ആകാശത്തെ
ഒളിപ്പിച്ചു
ഇന്നിനി
ഞാന് ദഹിക്കുംപോള്
നീ തികച്ചും
സ്വാഭാവികമായ
ഒരു മഴയാവരുത്
നീയെന്നെ
ഊട്ടി
എനിക്ക്
ദാഹിച്ചപ്പോള്
തിരസ്കാരം
കൊണ്ട്
ശമിപ്പിച്ചു
എനിക്ക്
തണുത്തപ്പോഴൊക്കെ
നിര്വികാരത
കൊണ്ട്
പുതപ്പിച്ചു
എനിക്ക്
ഉഷ്ണിചപ്പോളാകട്ടെ
വിരഹത്തീ കൊണ്ട്
ഉഴിഞ്ഞു
കണ്ണ് തുറന്നപ്പോളൊക്കെ
ഇരുട്ട് കൊണ്ട്
ഉറക്കി
സ്വപ്നം കാണിച്ചു
ഞാന്
ചിറകടിച്ചപ്പോഴൊക്കെ
ആകാശത്തെ
ഒളിപ്പിച്ചു
ഇന്നിനി
ഞാന് ദഹിക്കുംപോള്
നീ തികച്ചും
സ്വാഭാവികമായ
ഒരു മഴയാവരുത്
നമുക്ക് സ്വഭാവികംയി കിട്ടുന്നത് കൊണ്ട് നാം തൃപ്തിയടയുന്നില്ല അതാണ് മനുഷ്യന്റെ അത്യാഗ്രഹം ......അവന് കിട്ടാത്ത അല്ലെങ്കില് കിട്ടിയതില് ത്രിപ്തനകാതെ മറ്റൊന്നിനുവേണ്ടി അലയും അപ്പോള് അവന് അതൃ പ്തനും അല്പനും ആകും ..... ഉള്ളതില് ത്രിപ്തികന്ടെത്തന് ശ്രമിക്കുമ്പോള് അവള് തരുന്ന തണലില് സുഖം കണ്ടെത്തും കവിത നന്ന്
ReplyDeleteനന്ദി ആശ..നല്ല വായനക്ക്
Deleteകൊള്ളാം മനോഹരമാണ് ചിതയും വരികളും ,
ReplyDeleteഇന്നിനി ഞാന് ദാഹിക്കുമ്പോള് നീ തികച്ചും സ്വാഭാവികമായ ഒരു മഴയാവരുത്...!
നന്ദി സുഹൃത്തെ ...കവിതയില് വന്നു പോയതിന്
Delete