മരീചിക

അവളുടെ കാർകൂന്തൽ
കൂരിട്ടു പെറ്റ ചാപിള്ള

നീണ്ടു നീലച്ച കണ്ണുകൾ
അപരിചിതമായ
തുരങ്ക പാതകൾ
തിലപുഷ്പാകൃതിയാം
നാസികത്തുമ്പോ
കൊടുവിഷഫണം

ചൊന്തൊണ്ടിപ്പഴങ്ങളായിരുന്നില്ലതു
ചെഞ്ചോര പുരണ്ട ചുണ്ടുകൾ
മുത്തരി പല്ലല്ലായിരുന്നു
അട്ടഹാസമിറ്റും ദംഷ്ട്രകൾ

കുയിൽവാണിയല്ലായിരുന്നു
മയിലാട്ടമല്ലായിരുന്നു
നഞ്ഞുനീറിയ വാക്കുകൾ
മുഖംമൂടിക്കൂത്താട്ടം മാത്രം

പ്രണയഗാനങ്ങളല്ലായിരുന്നു
സന്ദേശകാവ്യങ്ങളല്ലായിരുന്നു
പെരുംനുണ ചാലിച്ച
കയ്ക്കും പേച്ചുകൾ മാത്രം

എല്ലാം മനസിലായപ്പോളേക്കും
അവനിവിടെയീക്കരിമ്പനച്ചോട്ടിൽ
എല്ലും മുടിയുമായി
അശാന്തശയനം

*ശിവപ്രസാദ് പാലോട്*