മോക്ഷം

കല്ലായിക്കിടക്കുകയായിരുന്നു
കഷ്ടകാലത്തിന്
കാലൊന്നു തട്ടി,

അപ്പോളാണല്ലോ
കല്ലു പെണ്ണായതും
മോക്ഷപ്പെട്ടു ചിരിച്ചതും

ഒറ്റ വാ തുറക്കലാണ്
സോപ്പ് വേണം
ചീർപ്പ് വേണം
കണ്ണാടി വേണം
വിശക്കുമ്പോൾ ഒരു മല
ദാഹിക്കുമ്പോൾ
ഓരോ വാക്കിലും ഒരു നിള
ഉറങ്ങുമ്പോൾ എല്ലാവരിയിലും
വട്ടി നിറയെ നക്ഷത്രങ്ങൾ
തലയിൽ തേക്കാൻ
കറ കളഞ്ഞ സ്നേഹം
തണുക്കുമ്പോ പുതയ്ക്കാൻ
ഉപമ തുന്നിയ വിരൽപ്പുതപ്പ്
വെയിലത്ത് ചൂടുവാൻ
കിനാവിന്റെ ചാറിറ്റുന്ന ഇല
മുടിയഴിച്ചിട്ടാടുമ്പോൾ കുരുതി
കടാക്ഷിക്കുമ്പോൾ ചോരപ്പഴം
ശരങ്ങൾക്കു മീതെയുള്ള
ശയ്യയിലൊപ്പം കിടക്കണം

ഒന്നും വേണ്ടാരുന്നു
മര്യാദക്ക് കണ്ണു തുറന്ന് പിടിച്ച്
കാലൊന്നിലും തട്ടാതെ
നടന്നാ മതിയായിരുന്നു..
കവിതയേ എഴുതണ്ടായിരുന്നു..

*ശിവപ്രസാദ് പാലോട്*